Open brief aan onze politiefamilie

Aan onze politiefamilie,

Eergisteren werd een gitzwarte dag voor jullie en dus voor ons allemaal. Twee jonge inspecteurs werden aangevallen door iemand uit de samenleving die ze elke dag opnieuw proberen te beschermen. We kunnen niet anders dan hier diepbedroefd en uiterst verontwaardigd over zijn.

Ik probeer me voor te stellen hoe jullie thuiskomen na zo'n dag. Ik kan me inbeelden dat op zo'n moment de twijfel en de angst toeslaan. Dat jullie jezelf de vraag stellen of je dit kan en wil blijven doen, met gevaar voor eigen leven. En nog moeilijker: dat jullie die vraag ook van jullie bezorgde familie krijgen.

Ik stuur jullie deze brief in alle nederigheid, en in afwachting van de lopende onderzoeken, om jullie te laten weten dat onze samenleving aan jullie zijde staat, vandaag nog meer dan anders.

We hopen dat jullie op dagen als deze de moed niet opgeven. Weet dat wij beseffen hoe hard we jullie nodig hebben, in de kleine en grote daden die je elke dag stelt. De hardrijder pakken voor hij een gezin verwoest, de verdwaalde tiener weer veilig thuisbrengen, de eerste warme schouder bij slecht nieuws. De waakvlam waarvoor we jullie elke dag dankbaarheid verschuldigd zijn. Elke dag vervullen jullie de basisbehoefte van onze samenleving: de veiligheid van haar inwoners verzekeren.

Bij de politie gaan is geen 9-to-5-job, of een job in de schijnwerpers. Het is een roeping, en één van de grootste diensten die je de samenleving kan bewijzen. Ik hoop dat jullie hier je motivatie in blijven vinden, en dat er ook in de toekomst nog jonge mensen zijn die dit zullen doen.

Aan jullie families: jullie zijn het veilige front waar onze helden kunnen thuiskomen, op dagen waarop ze weer eens dingen zagen die de meesten van ons gelukkig nooit hoeven mee te maken. Ook al zijn jullie waarschijnlijk ongelooflijk trots, gemakkelijk is het niet altijd. En toch klagen jullie niet als je liefste papa, dochter, mama, zoon of lief de avond in verdwijnt met oudejaar, of overuren maakt door een onverwachte interventie. Zonder te weten dat ze 's avonds veilig thuiskomen, met altijd ergens die sluimerende angst voor de nachtmerrie die de families van Thomas en Jason nu overkomt.

Ik hoop dat jullie op dagen als deze de moed niet opgeven, en steun vinden bij elkaar. Tijdens de gesprekken met jullie collega's hoorde ik tussen alle woede en wanhoop vandaag ook kleine lichtpuntjes. Over de camaraderie die jullie vinden bij elkaar, in de politiefamilie die elkaar nooit in de steek laat, zeker niet op momenten als deze. De veerkracht die ik bij jullie zie dwingt respect af.

Ook al is het niet genoeg, toch wil ik jullie vandaag een hart onder de riem steken. Jullie zijn er voor ons, om de samenleving te beschermen. Maar omgekeerd moet en zal de samenleving jullie ook beschermen. Aan onze politiemensen wordt niet geraakt. We staan aan jullie zijde.

Warme groeten,

Annelies